Στα πλαίσια του μαθήματος της Ιστορίας οι μαθητές του Δ΄1 τμήματος μελέτησαν για την Ακρόπολη την εποχή του χρυσού αιώνα και αξιοποιώντας όσα διδάχθηκαν δούλεψαν ομαδικά και δημιούργησαν μια τρισδιάστατη αναπαράσταση του Παρθενώνα. Η εργασία των μαθητών: Κατερίνας Αλυφαντή, Ελπίδας Βακονδίου, Μαρίας Βαμβακούση, Κωνσταντίνας Δαλεζίου, Θωμά Καπέλλα είναι φανταστική! Δεν αμέλησαν μάλιστα να τοποθετήσουν μέσα στο ναό και το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς!Συγχαρητήρια!
Μερικές πληροφορίες για τον Παρθενώνα που μελετήσαμε στην τάξη:
Ο Παρθενώνας ήταν ναός αφιερωμένος στην Αθηνά, προστάτιδας των Αθηνών, στην κορυφή της Ακρόπολης. Η κατασκευή του άρχισε το 447 π.Χ. με διαταγή του Περικλή και κράτησε 10 χρόνια, από το 447 έως το 438 π.Χ. οπότε και έγινε η εορτή των εγκαινίων του κατά τα Παναθήναια αυτής της χρονιάς. Αλλά η διακόσμησή του τελείωσε το 432 π.Χ. Ο Παρθενώνας είναι ένας μοναδικός δωρικός ναός που εμπεριέχει και τον ιωνικό ρυθμό.
Κατασκευαστές του ήταν οι αρχιτέκτονες Ικτίνος και Καλλικράτης οι οποίοι δούλευαν υπό την εποπτεία του Φειδία, φίλου και συμβούλου τέχνης του Περικλή. Ο Φειδίας ήταν ο γλύπτης που έφτιαξε το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που τοποθετήθηκε μέσα στο ναό. Ο Θουκυδίδης μας λέει ότι ο χρυσός του αγάλματος μπορούσε να βγει και να χρησιμοποιηθεί αν υπήρχε οικονομική ανάγκη στην πόλη. Η λειτουργία του κτιρίου δεν ήταν καθαρά θρησκευτική. Είναι γνωστό ότι στο δυτικό δωμάτιο, τον οπισθόδομο, φυλασσόταν ο θησαυρός και τα χρήματα της Αθηναϊκής Συμμαχίας, που την εποχή εκείνη βρισκόταν σε πλήρη ακμή.
Η ζωφόρος του Παρθενώνα
Η ζωφόρος του Παρθενώνα περιβάλλει το επάνω μέρος των τοίχων του ναού, πίσω από τους εξωτερικούς κίονες. Έχει 1μ. ύψος και συνολικό μήκος 160μ. Θέμα της ανάγλυφης παράστασης είναι η πομπή των Παναθηναίων.
Συνολικά 360 ανθρώπινες μορφές σε ομάδες και μεμονωμένα άτομα και πλήθος από ζώα συνθέτουν τη ζωφόρο με την πομπή των Παναθηναίων. Στην παράσταση υπάρχουν θεοί, ιερείς, άρχοντες, μουσικοί, ιππείς, άρματα, γέροντες, πολίτες, άντρες και γυναίκες, έφηβοι και ακόμα άλογα, βόδια και κριάρια. Όλες οι μορφές ενεργούν και κινούνται με κατεύθυνση και ροή προς τα ανατολικά όπου θα τερματίσει η μεγαλόπρεπη πομπή. Το θέμα της ζωφόρου ήταν έμπνευση και σχέδιο του γλύπτη Φειδία. Για την εκτέλεσή του εργάστηκε μαζί με τους μαθητές του. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δίας, η Ήρα και κάποιοι θεοί έγιναν από το ίδιο το χέρι του μεγάλου καλλιτέχνη.
Η ζωφόρος του Παρθενώνα είναι έργο με ασύγκριτη δύναμη, τελειότητα και ομορφιά.
Στάθηκε για αιώνες στην αρχαιότητα, το σύμβολο και η εικόνα του πιο σεβαστού, του πιο λαμπρού και του πιο επίσημου γεγονότος, που ζούσαν οι Αθηναίοι. Τα Παναθήναια, γιορτή της θεάς Αθηνάς που προστάτευε την πόλη τους ήταν το μεγαλύτερο θρησκευτικό γεγονός.
Πολλά κομμάτια της ζωφόρου καταστράφηκαν. Αρχικά υπήρχαν 115 πλάκες. Απ’ αυτές, 94 σώζονται ακόμη, είτε ολόκληρες, είτε σε κομμάτια. 36 βρίσκονται στην Αθήνα, 56 στο Βρετανικό Μουσείο (Λονδίνο) αρπαγμένες από τον Έλγιν, μία πλάκα από την ανατολική πλευρά στο Λούβρο (Παρίσι) και ένα μέρος από μια άλλη πλάκα στη Βιέννη.
Το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς
Το λατρευτικό άγαλμα που στήθηκε μέσα στον Παρθενώνα, έργο του περίφημου γλύπτη Φειδία, είχε ύψος γύρω στα 12 μ. Ο σκελετός του ήταν ένας τεράστιος και ξύλινος, μπηγμένος στο έδαφος.Τα γυμνά μέρη του σώματος της θεάς ήταν καμωμένα από ελεφαντόδοντο, και το ένδυμά της από χρυσό. Τον 5ο αι. μ.Χ. η χρυσελεφάντινη Αθηνά μεταφέρθηκε από τους χριστιανούς στην Κωνσταντινούπολη. Από τότε χάνονται τα ίχνη της. Δεν αποκλείεται το άγαλμα να υπέστη σοβαρές ζημιές ή ακόμη και να καταστράφηκε ολοσχερώς. Δεδομένου ότι το πρωτότυπο έργο έχει πλέον χαθεί, είμαστε σε θέση να σχηματίσουμε μία εικόνα γι’ αυτό με βάση τα υπάρχοντα αντίγραφα και τις περιγραφές του Παυσανία.Η θεά παριστάνεται σε όρθια στάση, στραμμένη προς την ανατολική θύρα του Παρθενώνα, φορώντας πέπλο. Το κράνος της έχει τριπλό λοφίο. Στο δεξί της χέρι, που στηριζόταν είτε στο ιερό της φίδι είτε σε κίονα, κρατάει φτερωτή Νίκη. Με το αριστερό της κρατά δόρυ.
Σύμφωνα με την παράδοση, το άγαλμα πατούσε σε βάση ύψους 1,20μ.
Μπροστά από το άγαλμα υπήρχε δεξαμενή νερού για την διατήρηση της υγρασίας του ελεφαντόδοντου.